20 Μαΐου 2011
από Βελισάριος
Major Donald E. Vandergriff,
United States Army

Η θεά της Σοφίας, της Στρατηγικής και του Πολέμου...
Το παρακάτω (μεγάλο…) άρθρο αφορά κυρίως επαγγελματίες στρατιωτικούς, ή ενδιαφερόμενους για αυτό που ονομάζεται «πολιτική άμυνας», και σίγουρα δεν αφορά αυτούς που… βιάζονται. Αποτελεί κεφάλαιο από βιβλίο (Digital War: A View from the Front Lines, επιμ. Robert L Bateman, Presidio Press, 1999), και το αντικείμενό του είναι η ιστορία και η εξέλιξη της στρατιωτικής νοοτροπίας («culture»…) του αμερικανικού στρατού, και η σημασία της για διάφορες πτυχές του οργανισμού του – κυρίως όμως για το σύστημα διαχείρισης των αξιωματικών του, ή για την «Υπηρεσιακή Εξέλιξη και Ιεραρχία Στελεχών», όπως ονομάζεται παρ’ ημίν.
Γιατί έχει το άρθρο αυτό κάποια σημασία για τον ΕΣ, ή τις Ελληνικές ΕΔ; Για δύο-τρεις λόγους:
1) Γιατί ο ΕΣ επηρεάζεται βαθύτατα από τον αμερικανικό στρατό, αλλά αυτό συμβαίνει με έναν βαθύτατα επαρχιώτικο τρόπο, εν αγνοία του συνόλου των παραγόντων που διαμορφώνουν τον αμερικανικό στρατό, ή των αδυναμιών του αμερικανικού στρατού, ή έστω της σοβαρής, επαγγελματικής κριτικής που υφίσταται ο αμερικανικός στρατός. Η αφελής αντίληψη για τον «υπερσύγχρονο» στρατό των αμερικανών οδηγεί σε τυφλό, αφελή κι ατελέσφορο μιμητισμό.
2) Γιατί αν ο αμερικανικός στρατός μπορεί σε μεγάλο βαθμό να κρύψει τις βασικές του στρατιωτικές αδυναμίες καλυπτόμενος πίσω από την κτηνώδη βιομηχανική, τεχνολογική και οργανωτική ισχύ των ΗΠΑ, η Ελλάδα με τα πενιχρά αντίστοιχα μέσα δεν έχει καμία τέτοια δυνατότητα.
3) Γιατί, σταδιακά, ο βασικός στρατιωτικός αντίπαλος της Ελλάδος, η Τουρκία, μεταβαίνει σε ένα ιστορικό στάδιο όπου διαθέτει όλο και μεγαλύτερη οικονομική άνεση, αλλά και παραγωγική δυνατότητα για να εξοπλίζει τις ένοπλες δυνάμεις της πολύ πέραν των ορίων που οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είχαν συνηθίσει. Η τετριμμένη μας απάντηση σε αυτό, σταδιακά όλο και περισσότερο στερούμενη νοήματος ή περιεχομένου, είναι η «ποιοτική μας ανωτερότητα». Αντί να βαυκαλιζόμαστε με αόριστες (και ανεδαφικές) γενικότητες, καλό είναι να κατανοούμε, απτά και συγκεκριμένα, ποια στοιχεία είναι αυτά που συγκροτούν την – καλή ή κακή – ποιότητα του οργανισμού ενός στρατού. Για να κατανοεί κανείς, πρέπει πρώτα-πρώτα να έχει σχετικές παραστάσεις, και στο πλαίσιο της συζήτησης για τα αμυντικά θέματα στη χώρας μας είναι προφανές ότι συχνά στερούμαστε κρισίμων παραστάσεων.
Μετά την ανάγνωση του άρθρου (για όποια γενναία ψυχή τα καταφέρει), μια επανανάγνωση του Ν.3883/2010, περί «Υπηρεσιακής εξέλιξης και ιεραρχίας των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων − Θέματα διοίκησης των Ενόπλων
Δυνάμεων, Στρατολογίας και συναφείς διατάξεις» θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη. Και διαφωτιστική…
Καλή ανάγνωση!
The late Colonel John Boyd (USAF Ret.), America’s most creative military thinker, and theorist, was a self-taught mathematician and aeronautical engineer. His energy maneuverability theories revolutionized the design of fighter aircraft since the 1960s. Boyd used to drill «machines don’t fight wars, people do, and they use their minds» message into the heads of his protégés ad nauseum. Boyd’s message, which is central to understanding the Army’s fascination with the Theory of Management Science applied to warfare, which now permeates the officer corps, was that technology is subordinate to and serves people. To understand what technologies work and do not work in war, one has to first understand how people think and act when the fog, fear, and chaos of combat inhibit vigorous activity. More importantly, it is essential to understand that the very way the Army accesses, develops and promotes officers, as well as its focus on the individual is outdated. The current officer culture – its personnel system, which shapes the current officer culture, is based on an organizational model adopted between 1899 and 1904, and an officer personnel system which evolved from the need for rapid mobilization in order to fight the Soviets on the plains of Europe beginning with the passing of the Officer Personnel Act of 1947 – needs to change dramatically to be prepared to confront the challenges of the future.1
Today, nothing could be further from the Army’s cultural mind that resembles Boyd’s common sense wisdom. Technology is now an end in itself, not a means to an end. Doctrinal manuals and concept briefs even say technology – especially highly complex, expensive technology – will revolutionize the conduct of war. The historical reliance on technology as a substitute for a truly professional army is ingrained in a culture that prides itself in leading the rest the nation with its business like practices, especially in the way it manages its personnel system. The subordination of soldiers to machines has evolved over the last 95 years into individual parts of an ever-larger bureaucratic machine. The belief that machines fight wars and people are of secondary importance was exemplified by the official DoD posters commemorating Armed Forces Day in 1996 and 1997, which celebrated weapons and ignored the sacrifices and patriotism of our people. The high priests of technology in the Pentagon and industry (and their wholly owned subsidiaries in the media and think tanks) even have the temerity to construct a precisely defined vision of a high tech world in 2010. It justifies today’s obsession with «revolutionary» precision-guided weapons and all-seeing, all-knowing command and control systems.2 Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Πρόσφατα σχόλια