Περιοδικό Στρατηγείν – Τεύχος 2ο

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο τεύχος του περιοδικού «Στρατηγείν» – το δεύτερο τεύχος του περιοδικού υπό αυτόν τον τίτλο και τέταρτο «πραγματικό» τεύχος από την έναρξη της εκδόσεώς του υπό τον προηγούμενο τίτλο «Στρατηγικόν».

Ο χώρος του στρατιωτικού «ειδικού τύπου» κυριαρχείται από έναν σημαντικό αριθμό περιοδικών εκδόσεων που διέπονται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, από το ίδιο πνεύμα: την ανάλυση των οπλικών συστημάτων, των τεχνικών τους χαρακτηριστικών, του πλήθους τους, και ενδεχομένως των υφισταμένων ή αναδυομένων τεχνολογιών που χρησιμοποιούν ή σταδιακά πρόκειται να εκμεταλλευτούν τα οπλικά αυτά συστήματα. Έτσι, η αντίληψη και η ανάλυση της στρατιωτικής ισχύος ανάγεται, περίπου, στα μέσα που οι στρατιωτικοί οργανισμοί χρησιμοποιούν. Οι στρατιωτικοί οργανισμοί ανάγονται, περίπου, σε χρήστες και χειριστές των συστημάτων αυτών, ενώ ως τακτική ή στρατηγική εννοείται, περίπου, ο συνδυασμός των συστημάτων αυτών.

Σχετικά με την άμυνα του Αιγαίου

Τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα μετά το 2000, έχει καταφανεί η πρόθεση και, ως ένα βαθμό, η δυνατότητα της Τουρκίας να προχωρήσει στο Αιγαίο σε ενέργειες διαφορετικές από την κατάληψη κυρίας νήσου, που θεωρούταν η βασική απειλή κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Το περιστατικό των Ιμίων κατέδειξε την πολιτική σημασία των μικρότερων νησίδων και βραχονησίδων στο πλαίσιο της επιδίωξης της Άγκυρας για αλλαγή του status quo του Αιγαίου Πελάγους. Από τότε και μετά, κατά την  πάγια τουρκική πολιτική, η στρατιωτική δραστηριότητα της Άγκυρας  έχει συντονιστεί με τις πολιτικές επιδιώξεις της. Συγκεκριμένα, έχει αρχίσει να τίθεται συστηματικά το θέμα του «καθεστώτος» μικρών αλλά κατοικημένων  νησιών, που κατά την Άγκυρα είναι ασαφές και πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης (και, φυσικά, μοιράσματος) μεταξύ των δύο πλευρών. Το θέμα τίθεται συνεχώς σε πολιτικό επίπεδο και υποστηρίζεται στην καθημερινή στρατιωτική πρακτική της Άγκυρας με συνεχείς υπερπτήσεις των μικρονησίων από τουρκικά αεροσκάφη, κάτι που αποτελεί χαρακτηριστική ενέργεια πολιτικής προετοιμασίας στρατιωτικής ενέργειας.

Η πολιτική της Άγκυρας, όπως αυτή διαφαίνεται από τις δηλώσεις επισήμων φορέων, τη συνεχή στρατιωτική δραστηριότητα στο Αιγαίο και την πολιτική της πρακτική κατά το παρελθόν και τη νοοτροπία της, σε συνδυασμό με τις στρατιωτικές της δυνατότητες, έχουν καταστήσει ρεαλιστική απειλή το σενάριο κατάληψης μίας ή και περισσοτέρων κατοικημένων νησίδων του Ανατολικού Αιγαίου, έτσι ώστε να δημιουργηθούν τετελεσμένα γεγονότα. Ήδη από το σχέδιο Suga (στρατιωτική ενέργεια στο Αιγαίο, στο πλαίσιο του σχεδίου Balyoz), το 2004, προκύπτει ότι το ενδεχόμενο αυτό απασχολεί τους τούρκους σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.

Η γενική ιδέα του σχεδίου είναι η κατάληψη μίας ή περισσοτέρων νησίδων μέσα σε μία νύχτα, με υφαρπαγής της φρουράς, χωρίς σημαντική στρατιωτική σύγκρουση, δηλ. με πολύ περιορισμένη ή και καθόλου εμπλοκή της τοπικής φρουράς και πριν την κινητοποίηση του ελληνικού αμυντικού μηχανισμού, συγκέντρωση των κατοίκων, και παρουσίαση προς την ελληνική πλευρά και τη διεθνή κοινότητα τετελεσμένου γεγονότος. Η ελληνική πλευρά, υπό το βάρος του τετελεσμένου, θα κληθεί είτε να διαπραγματευτεί είτε να κηρύξει έναν γενικευμένο πόλεμο – με δική της «πρωτοβουλία» και «υπαιτιότητα», γεγονός που η τούρκοι θεωρούν ότι  ελληνική πλευρά δεν έχει το θάρρος να κάνει ή θα αποτραπεί από τρίτους να κάνει.

Chinook: Η βέλτιστη επιλογή, έστω κι από τύχη.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες του τύπου, οδεύει προς  υλοποίηση η πώληση στις Ελληνικές ΕΔ 10 βαρέων ελικοπτέρων Chinook CH-47D των αμερικανικών ΕΔ, με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους, .

Η – μάλλον αναπάντεχη – αυτή εξέλιξη είναι από τις πλέον σημαντικές που έχουν γίνει κατά τα τελευταία έτη για την άμυνα του Αιγαίου Πελάγους και διαμορφώνει μια πραγματικότητα στην ΑΣ που είναι πολύ πιο ορθολογική και επιχειρησιακά αποτελεσματική απ΄ ότι προέβλεπαν οι δικοί μας αρχικοί σχεδιασμοί. Και είναι κρίμα που η κατάσταση αυτή διαμορφώθηκε από ανάγκη και όχι από τον ελληνικό σχεδιασμό.

Υπενθυμίζεται ότι η ελληνική πλευρά αρχικά επεδίωκε την προμήθεια μέσων ελικοπτέρων UH-60, τουλάχιστον 30 για την ακρίβεια, προς αντικατάσταση του γηρασμένου στόλου των περίπου 90 UH-1 διαφόρων προελεύσεων.

Η χρήση των ελικοπτέρων

Για να θέσουμε το ζήτημα απλά, οι στρατοί χρησιμοποιούν τα ελικόπτερα σε τρεις διαφορετικούς ρόλους:

• Ο πρώτος, και μάλλον λιγότερο ενδιαφέρων, ρόλος αφορά την απλή αερομεταφορά δυνάμεων κι εφοδίων.

• Ο δεύτερος ρόλος είναι αυτός που αφορά την παροχή ευκινησίας σε κάποια δύναμη τους, μαζί με το υλικό της, ώστε να μπορούν να την αναπτύξουν με ταχύτητα στη περιοχή της επιλογής τους, γενικώς εντός της φίλιας διάταξης, προκειμένου αυτή να εμπλακεί άμεσα στη μάχη. Αυτές είναι οι λεγόμενες αεροκίνητες επιχειρήσεις.

• Ο τρίτος ρόλος αφορά την αεροπορική μεταφορά και ρίψη ή προσγείωση αεραποβατικών δυνάμεων και των μέσων υποστήριξης τους εντός των εχθρικών τοποθεσιών και στην περιοχή των μετόπισθεν, δηλαδή την ανάπτυξη μάχιμης δύναμής τους σε περιοχή εκτός της φίλιας διάταξης (όσο ρευστή κι αν είναι αυτή), μη εξασφαλισμένη και μη ελεγχόμενη, και σε σημείο που παρέχει κάποιο κρίσιμο τακτικό ή επιχειρησιακό πλεονέκτημα. Αυτές είναι οι λεγόμενες αεραποβατικές επιχειρήσεις.

Οι «Πυρπολητές» και το Δόγμα Βενιζέλου

Στιγμιότυπο από την ΤΑΜΣ Πυρπολητής 1/13

Στις 23 Ιανουαρίου του 2013 διεξήχθη η πρώτη άσκηση «Πυρπολητής» για το τρέχον έτος. Η άσκηση ήρθε σε συνέχεια μιας σειράς ασκήσεων «Πυρπολητής» που έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα και κατά το έτος 2012.

Οι ασκήσεις ενός στρατού, και μάλιστα οι μεγαλύτερες και οι συχνότερες, είναι μία βασική ένδειξη για τους επιχειρησιακούς του προσανατολισμούς. Οι ασκήσεις δείχνουν με  ευκρίνεια τις προσδοκίες της ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων κάθε χώρας σχετικά με τη φύση της απειλής που αναμένει να αντιμετωπίσει καθώς και το είδος της αντίδρασης που προτίθεται να αντιπαρατάξει. Από τα επιχειρησιακά συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για την αμυντική πολιτική της χώρας και, εμμέσως, για την εθνική της στρατηγική. Υπό την έννοια αυτή, οι ασκήσεις Πυρπολητής που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας κατά το 2012 και 2013 παρουσιάζουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Από τις ανοικτές – και μόνον – πηγές είναι εύκολο να συναγάγει κανείς ότι η ηγεσία των ΕΔ έχει χαρακτηρίσει ένα σύνολο δυνάμεων των τριών Όπλων ως «Δύναμη Ταχείας Αντιδράσεως» και έχει επιβάλει σε αυτές τη συνεχή τήρηση μονάδων υψηλής ετοιμότητας. Πέραν των προφανών δυνάμεων εκ μέρους της ΠΑ, για τον ΕΣ οι σχετικές δυνάμεις φαίνεται να είναι το σύνολο των «Ειδικών Δυνάμεων» καθώς και η 71^η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία, που έχουν τεθεί υπό τη νεοσύστατη «Διακλαδική Δύναμη Ειδικών Δυνάμεων».

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο των ασκήσεων «Πυρπολητής» είναι, φυσικά, τα σενάρια που οι δυνάμεις αυτές καλούνται να αντιμετωπίσουν στο πλαίσιο της εκπαίδευσης τους και του ελέγχου ετοιμότητάς τους.  Αν εξετάσει κανείς τα δημοσιευμένα σενάρια για τις ασκήσεις του τελευταίου έτους θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για σενάρια αντιμετώπισης «θερμών επεισοδίων», δηλαδή αντιμετώπισης «περιστατικών» εντοπισμένων και περιχαρακωμένων σε γεωγραφική έκταση, πολεμική ένταση και αριθμό εμπλεκομένων μονάδων, με την – φαινομενικά βέβαιη – υπόθεση (τις λεγόμενες «προϋποθέσεις») ότι η σύγκρουση αυτή δε θα κλιμακωθεί . Με τις προϋποθέσεις αυτές καταρτίζονται σενάρια τα οποία στερούνται στοιχειώδους ρεαλισμού.

Η Άμυνα του Αρχιπελάγους : Αίεν Υψικρατείν

(Αναρτήθηκε στο Εν Κρυπτώ την Τρίτη, 23 Ιουνίου 2009)

Η πρώτη βασική προϋπόθεση για την άσκηση επιτυχούς και αξιόπιστης πολιτικής ασφαλείας στο Αιγαίο είναι η συνεχής διατήρηση αεροπορικού πλεονεκτήματος έναντι της άλλης πλευράς. Ο αεροπορικός παράγων είναι ο πρώτος και σημαντικότερος στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση στο Αιγαίο, και είναι τόσο κρίσιμος που πρέπει να επιδιώκεται ακόμη και εις βάρος της ισορροπίας σε άλλους τομείς.

Διευκρινίζεται ότι ο γενικός όρος «αεροπορικό πλεονέκτημα» χρησιμοποιείται σκόπιμα αντί για πιο συγκεκριμένους – και συνεπώς περιορισμένους – όρους. Κι εννοείται με αυτό τον όρο ότι ο συνολικός συσχετισμός ΟΛΩΝ των παραγόντων που επηρεάζουν την αεροπορική μάχη πρέπει να είναι ευνοϊκός για την ελληνική πλευρά. Με άλλα λόγια, όποια επιχειρησιακή τροπή κι αν λάβει μία ελληνοτουρκική αεροπορική σύγκρουση (και υπάρχουν ευδιάκριτες πιθανές εναλλακτικές εξελίξεις) θα πρέπει οι Τούρκοι αλλά και οι τρίτοι εμπλεκόμενοι παρατηρητές, να θεωρούν ως πιθανότερο αποτέλεσμα την δυνατότητα της Πολεμικής Αεροπορίας, μετά από την πρώτη ημέρα, να έχει επιφέρει σημαντικά βαρύτερες απώλειες μαχητικών στον εχθρό απ’ όσες έχει υποστεί και να μπορεί, με την ακόλουθη προτεραιότητα:

Τουρκία και LPH : Μια ψύχραιμη ματιά

(Αναρτήθηκε στο Εν Κρυπτώ την Τετάρτη, 13 Μαΐου 2009)

Στο σήριαλ του εκφοβισμού της ελληνικής κοινής γνώμης σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά (μιας και αυτή η ενοχλητική «κοινή γνώμη» παραμένει ο βασικός λόγος που δεν έχουν καταφέρει οι καλοθελητές να δώσουν γήν και ύδωρ) προστέθηκε και νέο επεισόδιο: η είδηση για πρόθεση αγοράς ελικοπτεροφόρου από το Τουρκικό Ναυτικό.

«Η Τουρκία είναι πλέον υπερδύναμη – καιρός να διαπραγματευτούμε μαζί τους όσο ακόμη προλαβαίνουμε»… (δηλαδή, να διαπραγματευτούμε πόσα και ποια ακριβώς κυριαρχικά μας δικαιώματα θα τους εκχωρήσουμε). Ας δούμε, λοιπόν, τι σημαίνει από στρατιωτικής απόψεως το ενδεχόμενο αγοράς ενός τέτοιου σκάφους από το ΤΝ. Αναφερόμαστε σε ένα σκάφος κατηγορίας LPH κατά την κατηγοριοποίηση του αμερικανικού ναυτικού, δηλαδή, σκάφος μεγάλου εκτοπίσματος, με τη δυνατότητα να φέρει

• σημαντικό αριθμό ελικοπτέρων
• αριθμό από οργανικές αποβατικές ακάτους (LCU) για διεκπεραίωση δυνάμεων σε αποβατική ακτή.

Προμήθεια AAV-7 για τους Έλληνες Πεζοναύτες, Μέρος 2ο

Όπως και για όλα τα εξοπλιστικά θέματα, η εκτίμηση ενός οπλικού συστήματος δε μπορεί να γίνει χωρίς εκτενή ανάλυση του επιχειρησιακού πλαισίου δράσης του, η οποία και παρέχει τα κριτήρια για την αποτίμηση των τεχνικών χαρακτηριστικών.

Για τις δυνάμεις Πεζοναυτών οι αμφίβιες επιχειρήσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το Αιγαίο Πέλαγος. Αυτό το θέατρο επιχειρήσεων αποτελεί ένα από τα πιο απαιτητικά και σύνθετα θέατρα επιχειρήσεων παγκοσμίως, και τα προβλήματα που θέτει είναι «διακλαδικά», με τη βαθύτερη έννοια του όρου, δηλαδή όχι απλώς του συντονισμού των ενεργειών αλλά της συνέργειας και της αλληλεξάρτησης των επιχειρησιακών επιδιώξεων.

Τα ελληνικά επιχειρησιακά προβλήματα στο Αιγαίο

Στο θέατρο επιχειρήσεων του Αιγαίου Πελάγους, οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν αντιμετωπίζουν ένα μονοσήμαντο αμυντικό πρόβλημα. Από επιχειρησιακής απόψεως, οι απειλές μπορούν να διακριθούν σε τρεις ουσιωδώς διαφορετικές μεταξύ τους περιπτώσεις:

• απειλή για την κατάληψη ενός μείζονος, κατοικημένου νησιού, όπως είναι η Λήμνος, η Μυτιλήνη, η Χίος, η Σάμος, η Κάλυμνος, η Κως ή η Ρόδος

• απειλή για την κατάληψη ενός μικρότερου μεγέθους αλλά σημαντικού, κατοικημένου νησιού, όπως οι Φούρνοι, η Πάτμος, η Λέρος, οι Λειψοί, οι Αρκοί, η Λέρος, η Νίσυρος, η Τήλος, η Σύμη ή το Καστελόριζο (και ο κατάλογος δεν είναι, φυσικά ακριβής ή εξαντλητικός)

• απειλή για την κατάληψη μικρών ακατοίκητων νησίδων ή βραχονησίδων

Ο ρόλος των Πεζοναυτών – και μέσα σε αυτόν και η ενδεχόμενη αξιοποίηση του AAV-7 – μπορεί να εξεταστεί με βάση τη διάκριση αυτή.

Προμήθεια AAV-7 για τους Έλληνες Πεζοναύτες, Μέρος 1ο

Εισαγωγή

Σύμφωνα με δημοσίευμα του δικτυακού τόπου hellenicdefence.gr, φαίνεται ότι στις αρχές του φθινοπώρου απεστάλη στις αρμόδιες αρχές των ΗΠΑ ερώτημα «Τιμής και Διαθεσιμότητας» (“Ρrice & Availability”) για 20 Αμφίβια Οχήματα Εφόδου AAV-7A1 με αναβάθμιση χαμηλού κόστους. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, αλλά και με την από μακρού χρόνου εκφραζόμενη θέση στελεχών των Πεζοναυτών, πρόκειται για το πρώτο βήμα κάλυψης μιας επιχειρησιακής απαίτησης για 75-100 οχήματα συνολικά,  ποσότητα ικανή για τον εξοπλισμό των μονάδων ελιγμού της 32ας Ταξιαρχίας Πεζοναυτών. Ο ίδιος δικτυακός τόπος σε άλλο δημοσίευμα, μερικές μέρες αργότερα, εξέφρασε την ανησυχία του σχετικά με την τύχη της υπόθεσης αυτής, με δεδομένο ότι είναι το τρίτο κατά σειρά σχετικό ερώτημα που έχει απευθυνθεί στις αμερικανικές αρχές, τη στιγμή που οι απαντήσεις στα δύο πρώτα ερωτήματα αγνοήθηκαν, κατά τρόπο μάλλον ανοίκειο για τις διακρατικές υπηρεσιακές σχέσεις. Ταυτόχρονα, ενδιαφέρον για του ιδίου τύπου οχήματα (και, στην πράξη, για τα ίδια οχήματα) φέρεται να έχει εκφράσει σχεδόν ταυτόχρονα και η Τουρκία.

Η είδηση της κινητικότητας σχετικά με τα οχήματα αυτά είναι σημαντική. Η αποτίμησή της, όμως, δεν είναι τόσο αυτονόητη όσο εκ πρώτης όψεως ακούγεται. Επιπλέον, θέτει ορισμένα ευρύτερα ζητήματα τόσο σε ότι αφορά το επιχειρησιακό περιβάλλον του Αιγαίου όσο και το δόγμα των ελληνικών αμφιβίων δυνάμεων.

ΠΝ: Υποστολή σημαιών και Δομή Δυνάμεων

Του Οδυσσέα

Στο Εν Κρυπτώ αναρτήθηκε πρόσφατα μία πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση σχετικά με τη συμμετοχή των ΤΠΚ και των υποβρυχίων στη δομή δυνάμεων του ΠΝ.

Αν και συμφωνούμε με τη βασική θέση του άρθρου, δηλαδή ότι τα εν ενεργεία υποβρύχια του ΠΝ δεν είναι επαρκή για τις επιχειρησιακές ανάγκες του, ενώ αντίθετα έχει διατεθεί αδικαιολόγητα πολλοί πόροι για ΤΠΚ, σε αναντιστοιχία με τις επιχειρησιακές δυνατότητες που προσφέρει, έχουμε κάποιες διαφωνίες ως προς το πλαίσιο της ανάλυσης. Η διαφωνία δεν είναι θεωρητικού χαρακτήρα, αλλά έχει σημασία γιατί οδηγεί σε διαφορετικά πρακτικά συμπεράσματα. Η διαφωνία μας, επιγραμματικά,  έγκειται στα παρακάτω σημεία, στα οποία και θα επανέλθουμε αναλυτικά:

• Ο ανταγωνισμός πόρων δεν είναι μεταξύ των υποβρυχίων και των πυραυλακάτων (αποκλειστικά). Η διάθεση των πόρων πρέπει να εξετάζεται συνολικά στο πλαίσιο του επιχειρησιακού σχεδιασμού και των βασικών σεναρίων δράσης στο Αιγαίο και στη ΝΑ Μεσόγειο. Υπό το πρίσμα αυτό, δεν υπάρχει ανταγωνισμός πόρων μεταξύ της ΔΥ και της ΔΤΣ, αλλά πρόβλημα ορθής κατανομής των πόρων ανάμεσα σε όλες τις Διοικήσεις. Η ΔΤΣ δεν έχει αφαιρέσει αδικαιολόγητα  πόρους μόνον από την ΔΥ, αλλά και από άλλες διοικήσεις – με πρώτες τη Διοίκηση Φρεγατών και την 353 ΜΝΑΣ.
• Όπως πολύ ορθά αναφέρει το άρθρο, είναι  αμφίβολο αν οι πυραυλάκατοι είναι πλέον σε θέση να φέρουν επιτυχώς εις πέρας το ρόλο που τους είχε (ορθώς) ανατεθεί στις δεκαετίες του ’70, του ’80 και του ’90. Όμως, ο ρόλος αυτός μπορεί να αναληφθεί πολύ πιο αποτελεσματικά και πολύ πιο οικονομικά από την οργάνωση του Ανατολικού Αιγαίου ως αρχιπελάγους, με ένα συνδυασμό όπλων, αισθητήρων και τηλεπικοινωνιακών δικτύων με στόχο την υποστήριξη της ναυτικής κυριαρχίας στην Ανατολικό Αιγαίο (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: δεν προτείνουμε την υποκατάσταση των κυρίων μονάδων επιφανείας από το συνδυασμό αυτό, αλλά την αντικατάσταση των ΤΠΚ από αυτόν).
• Ένας βασικός λόγος για την ενίσχυση του ελληνικού υποβρυχιακού στόλου είναι ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες και με τους υφιστάμενους περιορισμούς, τα υποβρύχια είναι το βασικό μέσον με το οποίο το ΠΝ (και η χώρα) μπορούν να δηλώσουν αξιόπιστα κι αποφασιστικά την παρουσία τους στον κρίσιμο χώρο της ΝΑ Μεσογείου, και κυρίως στο τρίγωνο Κρήτης – Κύπρου – Ρόδου. Είναι ουτοπικό να αναμένουμε ότι στην παρούσα φάση της στρατιωτικής ισορροπίας η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει την ναυτική κυριαρχία στην ΝΑ Μεσόγειο από την Τουρκία. Με την έντονη υποβρυχιακή παρουσία (που είναι ρεαλιστικά εφικτή με μία καλύτερη δομή δυνάμεων) μπορεί να αμφισβητήσει αποφασιστικά την τουρκική αεροναυτική υπεροχή στη ΝΑ Μεσόγειο, και να διαταράξει αποφασιστικά τις στρατηγικά κρίσιμες θαλάσσιες γραμμές επικοινωνίας της Μικρασιάς με την Κύπρο.

Σε επόμενα σημειώματα θα επανέλθουμε πιο αναλυτικά για μερικά, τουλάχιστον, από τα ανωτέρω σημεία. Εν συνεχεία, παρατίθεται ολόκληρο το άρθρο:

Στις 9 και 10 Ιουνίου 2011 πραγματοποιήθηκαν στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας οι τελετές υποστολής σημαίας του υποβρυχίου «Γλαύκος» (S-110) και των ΤΠΚ Βλαχάβας (Ρ74), Τουρνάς (Ρ76) και Σακίπης (Ρ77). Αξίζει να γίνουν μερικά σχόλια για τον παροπλισμό των πλοίων αυτών, ο οποίος προφανώς υπαγορεύθηκε από την ανάγκη περιορισμού των λειτουργικών δαπανών, αλλά φαίνεται (στην περίπτωση του «Γλαύκου») να παραβλέπει χάριν της οικονομίας κάθε άλλη παράμετρο.

Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά σχόλια: Ο παροπλισμός των τριών ΤΠΚ μπορεί να θεωρηθεί εύλογος, δεδομένου ότι οι πυραυλάκατοι του ΠΝ με την παράδοση των Super Vita είχαν υπερβεί αρκετά την αρχική οροφή (14 σκάφη). Αναλυτικά, τα πλοία που αποσύρθηκαν είναι τα τρία από τα έξι συνολικά ΤΠΚ κλάσης S148 που αποκτήθηκαν μεταξύ 1994 και 2000 από τα αποθέματα του Γερμανικού ναυτικού και ήταν συνολικά τα P72 ΒΟΤΣΗΣ, P73 ΠΕΖΟΠΟΥΛΟΣ, P74 ΒΛΑΧΑΒΑΣ, P75 ΜΑΡΙΔΑΚΗΣ, P76 ΤΟΥΡΝΑΣ και P77 ΣΑΚΙΠΗΣ. Οι συγκεκριμένες πυραυλάκατοι είναι σχεδόν πανομοιότυπες με τις τέσσερις Combattante IIA που είχε αποκτήσει το ΠΝ το 1971-72. Ακολούθησε to 1977-78 η ναυπήγηση των τεσσάρων πυραυλακάτων Combattante III (κλάση Λάσκος) που ήδη εκσυγχρονίστηκαν, και το 1980-81 η ναυπήγηση των έξι πυραυλακάτων Combattante ΙΙΙΒ (κλάση Καβαλούδης) από τις οποίες απομένουν πέντε, μετά την απώλεια του «Κωστάκου» το 1996. Με την προσθήκη των γερμανικών S148 το ΠΝ αύξησε το στόλο του σε 19 ΤΠΚ περί το 2001, πριν αρχίσουν να αποσύρονται οι 4 Combattante IIA (2002-2004) κατεβάζοντας πάλι τον αριθμό σε 15. Στη συνέχεια, η ένταξη στο Στόλο τεσσάρων νέων ΤΠΚ τύπου Super Vita αύξησε και πάλι το συνολικό αριθμό σε 19. Συνεπώς η απόσυρση των τριών ΤΠΚ τύπου S148 ήταν φυσιολογική καθώς συμβάλλει στην καλύτερη αξιοποίηση προσωπικού και υλικού, και λογικά θα ακολουθήσει η απόσυρση των υπόλοιπων τριών, όταν παραδοθούν οι υπόλοιπες τρεις Super Vita.

Για τις μέρες που έρχονται στο Αιγαίο, μια υπενθύμιση.

Η κατάσταση στο Αιγαίο δεν είναι εύκολη, ασφαλώς, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το «γερμανικό υποβρύχιο που γέρνει» (κι ασχέτως της μίζας που πήραν διάφοροι) είναι το πιο προηγμένο συμβατικό υποβρύχιο στον κόσμο…

Και πριν γυρίσει εδώ για να ενταχθεί στη δύναμη του Στόλου, το πλήρωμά του το «τερμάτισε» στις δοκιμές στις θάλασσες της Νορβηγίας.

Από τον onalert, και το κανάλι του στο youtube:

Και μερικές φωτογραφίες από τις δοκιμές: