Η Συνθήκη της Λωζάνης και η δι’ αυτής καθοριζόμενη κυριαρχία της Ελλάδος στα νησιά του Αιγαίου και κατ’ επέκταση στο μείζον μέρος του Αρχιπελάγους.
26 Ιουλίου 2020 17 Σχόλια
γράφει ο Αρματιστής
(Ταξίαρχος ε.α. Βασίλειος Λουμιώτης)
Μνημείο Σιαλμά, Άγιος Ευστράτιος
Το παρόν κείμενο δημοσιεύεται επ’ ευκαιρία της επετείου της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης την 24η Ιουλίου 1923 και των καθοριζομένων σε αυτή για το εδαφικό καθεστώς των νησιών του Αιγαίου.
Σκοπός του κειμένου είναι να αντιληφθούν αφ’ ενός μεν όλοι οι επικαλούμενοι τη Συνθήκη της Λωζάνης το τι ακριβώς αναφέρεται σε αυτή για το καθεστώς των νησιών, νησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου και αφ’ ετέρου για να αποφασίσουν οι «αμφιταλαντευόμενοι» και οι τουρκολάγνοι αν αυτά που ιστορικά, πολιτισμικά και πληθυσμιακά μας ανήκαν και τα πήραμε πίσω με το αίμα των παππούδων μας μπορούμε να τα αφήσουμε στο έλεος των Τούρκων.
Πριν αναφερθώ στα αναφερόμενα στη Συνθήκη της Λωζάνης για τα νησιά του Αιγαίου, είναι σκόπιμο να αναφέρω το κείμενο της Πρεσβευτικής Συνδιάσκεψης του Λονδίνου της 13ης Φεβρουαρίου 1914 (ν. ημ.) δια της οποίας εκχωρήθηκαν κυριαρχικά στην Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου που κατέχονταν από αυτή μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων.
Διακοίνωση των Μεγάλων Δυνάμεων προς την Ελλάδα
Διακοίνωση των Αντιπροσώπων της Γερμανίας, Αυστρίας-Ουγγαρίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Ιταλίας και της Ρωσίας στην Ελληνική Κυβέρνηση, με ημερομηνία 31 Ιανουαρίου/13 Φεβρουαρίου 1914.
Σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης του Λονδίνου, της 17ης/30ής Μαΐου 1913, μεταξύ της Τουρκίας και των Βαλκανικών Συμμάχων Κρατών, καθώς και του άρθρου 15 της Συνθήκης που υπεγράφη στην Αθήνα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, την 1η Νοεμβρίου 1913, η Ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να αφήσει στις έξι Δυνάμεις την ευθύνη να αποφασίσουν για την τύχη των νησιών του Αιγαίου.
Ως αποτέλεσμα, οι έξι Δυνάμεις αποφάσισαν να παραδώσουν στην Ελλάδα όλα τα νησιά του Αιγαίου που κατέχει σήμερα, με εξαίρεση την Τένεδο, την Ίμβρο και το Καστελόριζο, τα οποία πρέπει να επιστραφούν στην Τουρκία.
Οι Δυνάμεις αποφάσισαν επίσης, όσον αφορά τα νησιά που παραχωρούνται στην Ελλάδα, να δοθούν από την Ελληνική κυβέρνηση στην Τουρκία ικανοποιητικές εγγυήσεις: ότι τα νησιά αυτά δεν πρέπει να οχυρωθούν και ούτε να χρησιμοποιηθούν για κανέναν ναυτικό ή στρατιωτικό σκοπό και ότι θα ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα για την πρόληψη του λαθρεμπορίου μεταξύ των νησιών και της οθωμανικής ηπείρου.
Οι έξι Δυνάμεις δεσμεύτηκαν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους στην Ελληνική Κυβέρνηση για να εξασφαλίσουν την πιστή εκτέλεση και διατήρηση αυτών των όρων. Ζητούν επίσης από την Ελλάδα να παράσχει ικανοποιητικές εγγυήσεις όσον αφορά την προστασία των μουσουλμανικών μειονοτήτων στα νησιά που αποκτά, δυνάμει της απόφασης των έξι Δυνάμεων που αναφέρονται παραπάνω.
Η οριστική παραχώρηση στην Ελλάδα των νησιών που οι έξι Δυνάμεις αποφασίζουν να αφήσουν στην κατοχή της δεν θα τεθεί σε ισχύ μέχρις ότου τα ελληνικά στρατεύματα εκκενώσουν τα εδάφη που παραχωρήθηκαν στην Αλβανία δυνάμει του πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας της 17ης Δεκεμβρίου 1913, καθώς και το νησί Σάσων, και όταν η ελληνική κυβέρνηση αναλάβει επισήμως την υποχρέωση να μην αντισταθεί ούτε να υποστηρίξει ή να ενθαρρύνει, άμεσα ή έμμεσα, οποιαδήποτε αντίσταση οποιουδήποτε είδους στην καθιερωμένη κατάσταση πραγμάτων από τις εξουσίες στη νότια Αλβανία.
Η εκκένωση θα ξεκινήσει την 1η Μαρτίου (ν. ημ.), με την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων από την περιοχή Κορυτσά και το νησί Σάσων, και θα συνεχιστεί διαδοχικά, μέχρι τις 31 Μαρτίου (ν. ημ.), οπότε θα πρέπει να τερματιστεί με την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων από την περιοχή Δέλβινο.
Οι έξι δυνάμεις πιστεύουν ότι οι παραπάνω αποφάσεις θα τηρηθούν πιστά από την ελληνική κυβέρνηση.
Σχόλιο
Η δεύτερη παράγραφος της παραπάνω διακοίνωσης της Πρεσβευτικής Διάσκεψης του Λονδίνου είναι εξαιρετικά σημαντική και τούτο γιατί προσδιορίζει κατά τρόπο μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση ότι εκχωρούνται στην κυριαρχία της Ελλάδας όλα τα νησιά του Αιγαίου που κατείχε αυτή με το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων.
Ποια ήταν τα νησιά που κατείχε η Ελλάδα στις 31 Ιανουαρίου/13 Φεβρουαρίου 1914;
ΟΛΑ· (πλην των Δωδεκανήσων που κατέχονταν από την Ιταλία). Επί όλων των νησιών του Αιγαίου -μεγάλων και μικρών- κυμάτιζε η Ελληνική σημαία, είχαν εγκατασταθεί Ελληνικές διοικητικές και αστυνομικές αρχές και στα μεγαλύτερα εξ αυτών είχαν εγκατασταθεί και στρατιωτικές φρουρές. Ο Τουρκικός στόλος είχε καταναυμαχηθεί δύο φορές από τον Ελληνικό Στόλο υπό τον γενναίο Ναύαρχο Κουντουριώτη και το Αιγαίο με όλα τα νησιά του κατέχονταν από την Ελλάδα.
Και για να μη ξεχνάμε, η απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου και ο έλεγχος του Αρχιπελάγους από την Ελλάδα ήταν επίτευγμα του Μεγάλου Κουντουριώτη, ο οποίος πίστευε ότι τα πλοία είναι ασφαλή μόνο στους ναυστάθμους τους και ότι για να κερδίσεις μία μάχη θα πρέπει να αναλάβεις και την ευθύνη ενός λελογισμένου ρίσκου.
Η Συνθήκη της Λωζάνης
Δια του άρθρου 12 της συνθήκης της Λωζάνης επικυρώθηκαν τα αναφερόμενα στην διακοίνωση της Πρεσβευτικής Διάσκεψης του Λονδίνου για τα νησιά του Αιγαίου. Το άρθρο 12 έχει ως εξής:
Άρθρο 12
«Η ληφθείσα απόφασις τη 13 Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου εις εκτέλεσιν των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/30 Μαΐου 1913 και15 της Συνθήκης των Αθηνών της 1/14 Νοεμβρίου 1913, η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τη 13 Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις την κυριαρχίαν της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός της Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων (Μαυρυών), ιδία των νήσων Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας, επικυρούται, υπό την επιφύλαξιν των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τας υπό την κυριαρχίαν της Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρον 15. Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσιν υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν.»
Πλέον του άρθρου 12 τρία ακόμη άρθρα της συνθήκης της Λωζάνης περιορίζουν την κυριαρχία της Τουρκίας μόνο επί των νήσων του Αιγαίου που βρίσκονται εγγύτερα των τριών μιλίων από την Ασιατική ακτή. Αυτά είναι τα εξής:
Άρθρο 6
«… Εκτός αντιθέτων διατάξεων της παρούσης Συνθήκης, τα θαλάσσια όρια περιλαμβάνουσι τας νήσους και νησίδια τας κείμενας εις απόστασιν μικροτέραν των τριών μιλλίων από της ακτής.»
(Σημείωση: Για να κατανοηθεί το παραπάνω άρθρο θα πρέπει να αναφερθεί ότι η συνθήκη της Λωζάνης καθορίζει τα χερσαία και θαλάσσια όρια της Τουρκίας με τις όμορες σε αυτή χώρες. Το άρθρο έχει δύο παραγράφους εκ των οποίων αναφέρεται η δεύτερη και στην οποία προσδιορίζεται ότι τα θαλάσσια όρια της Τουρκίας περιλαμβάνουν τις νήσους και τα νησίδια που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των 3 μιλίων από τις Τουρκικές ακτές. Η παραλειπόμενη πρώτη παράγραφος αφορά τις ρυθμίσεις για τα όρια της Τουρκίας επί των ποταμιών γραμμών.)
Άρθρο 15
«Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχόμενων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελόριζου (όρα χάρτην υπ’ αρ. 2).»
(Σημείωση: Ο χάρτης δεν είναι διαθέσιμος.)
Άρθρο 16
«Η Τουρκία δηλοί ότι παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη άτινα κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης Συνθήκης ορίων, ως και επί των νήσων, εκτός εκείνων ων η κυριαρχία έχει αναγνωρισθή αυτή δια της παρούσης Συνθήκης, της τύχης των νήσων και των εδαφών τούτων κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων.»
Συμπέρασμα
Από τα ντοκουμέντα που παρουσιάστηκαν καθίσταται πασιφανές ότι τίποτε δεν ανήκει στην Τουρκία πέραν των νησίδων και βραχονησίδων που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των 3 μιλίων από τις ακτές του χερσαίου εδάφους της. Το άρθρο 12 της συνθήκης της Λωζάνης είναι καθοριστικό. Πέραν των άλλων, η Τουρκία έχει παραιτηθεί τελεσίδικα παντός τίτλου και δικαιώματος επί των νήσων που βρίσκονται πέραν των 3 μιλίων από τις ακτές του ηπειρωτικού εδάφους της, με βάση το άρθρο 16 της Συνθήκης της Λωζάνης.
Τα αναφερόμενα από την Τουρκία περί γαλάζιας πατρίδας και νήσων απροσδιόριστης κυριαρχίας, ή νήσων που «κατέχει παρανόμως» η Ελλάδα, ανήκουν μόνο στον κάλαθο των αχρήστων.
Οι κίνδυνοι ελλοχεύουν και όλα είναι πιθανά
Τον Ιούλιο του 1974 χάσαμε εθνικό έδαφος εξ αιτίας της χούντας του Ιωαννίδη αλλά της προηγουμένης του Παπαδόπουλου, ως επίσης και της προδοτικής στάσης της τότε ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων καθώς και πολλών άλλων αξιωματικών που υπηρετούσαν στην Ελλάδα και κυρίως στην Κύπρο. Η ολιγωρία συνεχίστηκε και επί των ημερών της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, αν και η παρτίδα είχε χαθεί με την υπογραφή της εκεχειρίας.
Στη συνέχεια, τον Νοέμβριο του 1976 στη Βέρνη, ο Κ. Καραμανλής παραιτήθηκε του δικαιώματος της Ελλάδας να διεξαγάγει θαλάσσιες έρευνες για την ανεύρεση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου.
Το Φεβρουάριο του 1988 στο Νταβός ο Α. Παπανδρέου επαναβεβαίωσε την παραίτηση της Ελλάδας από το κυριαρχικό της δικαίωμα να διεξαγάγει έρευνες στο Αιγαίο για την ανεύρεση υδρογονανθράκων.
Τον Ιανουάριο του 1996 η Ελλάδα αποδέχθηκε ότι η βραχονησίδα Αν. Ίμια είναι αμφισβητούμενης κυριαρχίας.
Στη Μαδρίτη τον Ιούλιο του 1997, ο Σημίτης αναγνώρισε ότι η Τουρκία διαθέτει «ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» στο Αιγαίο και δέσμευσε εσαεί δια της υπογραφής του την Ελλάδα να μην προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες στο Αιγαίο. Ουσιαστικά δια της υπογραφής Σημίτη η Ελλάδα παραιτήθηκε του δικαιώματός της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια ή να ανακηρύξει ΑΟΖ.
Επίσης το Δεκέμβριο του 1999 στην Ευρωπαϊκή «σύναξη» στο Ελσίνκι ο μέγας εκσυγχρονιστής Σημίτης αποδέχθηκε την ύπαρξη συνοριακών διαφορών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που έπρεπε να διευθετηθούν.
Μπορεί να ακολουθήσει και άλλη υποχώρηση;
Η ευθύνη για να μη συμβεί βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια των πολιτικών που περί άλλων τυρβάζουν. Οι Έλληνες πολιτικοί όλων των χρωμάτων αρνούνται να αποδεχθούν ότι πέραν της διπλωματίας αυτό που κατοχυρώνει την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας είναι μόνο η αμυντική της ισχύ και ότι όταν κάποια στιγμή θα τελειώσει η διπλωματία το λόγο θα τον έχουν τα όπλα· ή σε εναντία περίπτωση σε καθίζουν «ξεβράκωτο» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι Έλληνες πολιτικοί μετά από μία 15ετή περίοδο εθελούσιου «αφοπλισμού» αρνούνται πεισματικά να διαθέσουν στις Ε.Δ. τα αναγκαία πολεμικά μέσα για να εκτελέσουν αποτελεσματικά και νικηφόρα την αποστολή τους· αρνούνται να διαθέσουν ακόμη και εκείνα τα ελάχιστα για να τεθούν σε επιχειρησιακή διαθεσιμότητα όλα τα υπάρχοντα οπλικά συστήματα, αλλά και για να αποδώσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους τα άλλα σύγχρονα μέσα που διαθέτουν οι Ε.Δ., όπως είναι τα υποβρύχια τύπου «ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ». Επιπλέον αρνούνται πεισματικά να αυξήσουν τη στρατιωτική θητεία, παρ’ όλο που οι στρατιωτικές ηγεσίες τους έχουν θέσει μετ’ επιτάσεως τα μεγάλα προβλήματα που προκύπτουν εξ αιτίας της υποεπάνδρωσης των Μονάδων.
Αυτό που μπορώ να ευχηθώ είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις να επιτελέσουν στο ακέραιο το χρέος τους και να προετοιμαστούν σε βάθος για το δυσμενέστερο σενάριο. Πιστεύω ότι μπορούν να το κάνουν αρκεί να διαθέσουν χρόνο και να σκύψουν πάνω στα λάθη προγενέστερων κρίσεων ή ακόμη και πολεμικών περιπετειών.
Βελισάριος 
Είχα μια συζήτηση με ένα κεφαλικό Τούρκο που επέμενε ότι το εδάφιο αυτό του άρθρου «της τύχης των νήσων και των εδαφών τούτων κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων.» δίνει το δικαίωμα στην Τουρκιά να έχει λόγο για τα υπόλοιπα νησιά. Αυτό φυσικά είναι λάθος , καθότι στην νομική επιστήμη, ο πρότερος ορός του άρθρου θέτει τα όρια της ισχύος των μετέπειτα ορών. Το ενδιαφερομένων αναφέρεται σε όλα τα αλλά μέρη της συνθήκης που δεν έχουν αποποιηθεί κυριαρχικά δικαιώματα (δηλαδή Ιταλία και Ελλάδα. Φαντάζομαι η μεγάλες δυνάμεις και η Σερβία και Ρουμάνια τα έχουν αποποιηθεί). Εν τελεί μετα από αρκετές ανταλλαγές τον έπεισα.
Μετα έπεσε στο δεύτερο αστήρικτο. Ότι από την στιγμή που η Τουρκιά δεν αποποιείται δικαιώματα υπερ. συγκεκριμένου τρίτου και ονομαστικά για κάθε νησί, δεν έχει γίνει μεταβίβαση κυριαρχίας. Αυτό είναι ξανά αδόκιμο διότι α) και να ισχύει βάση του άρθρου 16 η Τουρκιά δεν έχει λόγο ακόμα και τότε. Με βάση την Τουρκική λογική και το άρθρο 16 έχει λόγω κάθε άλλο συμβαλλόμενο μέρος, αλλά όχι η Τουρκιά β) άντε και να δεχτούμε την Τουρκική λογική, το μόνο που σημαίνει είναι ότι τα νησιά είναι τερρα νουλιους, και με βάση το εθιμικό δίκαιο η κυριαρχία πάει σε οποιοδήποτε κράτος ασκεί αποτελεσματική κυριαρχία. Δηλαδή την Ελλάδα.
Οπότε είτε με την σωστή νομική σκέψη, είτε με την Τουρκική, η Τουρκιά λόγο για τα νησιά του Αίγιου πλην Ίμβρου, Τένεδου, Λαγονησων, και νήσων μέσα σε τρία μηλιά από την μικρασιατική ακτή δεν έχει λόγο.
Όπως είπα στον Κεμαλικό, καταγγείλτε την Συνθήκη ή ζητήστε σε ένα από τα αλλά συμβαλλόμενά μέρη να μας πάνε στο Διεθνές Δικαστήριο. Πέρα από εκεί δικαίωμα σε κάτι δεν έχουν. Τον ψηλο-επεισα αν και συνέχιζε να μουρμουρίζει για αδικίες.
Επειδή με τις -οπωσδήποτε χρήσιμες, όπως διαμορφώνονται τα πράγματα- νομικές διερευνήσεις τείνουμε να χάσουμε το πολιτικό νόημα:
Η Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 παγίωνε τεχνικά και με λεπτομέρειες το status quo που είχε επέλθει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή: Η Ελλάς παραιτούνταν από την Ιωνία και την Κωνσταντινούπολη, και η Τουρκία παραιτούνταν από το Αιγαίο, με την τραγική εξαίρεση της Ίμβρου και της Τενέδου – γιατί απλούστατα αντιλαμβάνονταν κι οι δύο ότι δεν έχουν πρακτικά τρόπο να διεκδικήσουν κάτι άλλο. ΑΥΤΗ είναι η κατάσταση που νομικά κατοχύρωνε η Συνθήκη.
Πενήντα χρόνια μετά, το 1973, και εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια, η Τουρκία θέτει εκ νέου θέμα Αιγαίου. Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι οι Τούρκοι απλώς… ξαναδιάβασαν τη Συνθήκη κι άρχισαν να έχουν ενστάσεις για την ακριβή εφαρμογή λεπτομερειών της. Από το 1973 και μετά, οι Τούρκοι δεν είναι ικανοποιημένοι με το status quo, κρίνουν ότι μπορούν να το ανατρέψουν, και προσεκτικά αλλά αταλάντευτα, επιδιώκουν να το ανατρέψουν.
Είναι ενδιαφέρον, και προφανώς εν μέρει σωστό, αυτό που λέει ο Κονδύλης, ότι η τουρκική «επιθετικότητα» (κακός όρος, παραπέμπει σε «ψυχολογική διάθεση» ενώ πρόκειται για συντεταγμένη πολιτική) οφείλεται στην αύξουσα εθνική ισχύ της Τουρκίας. Όμως η «επιθετικότητα», δηλαδή η πρόθεση ανατροπής του status quo και επέκτασης , ξεκινά σε μία περίοδο που η Τουρκία κάθε άλλο παρά αύξηση της εθνικής της ισχύος βιώνει.
«Από το 1973 και μετά, οι Τούρκοι δεν είναι ικανοποιημένοι με το status quo»
Ποτέ δεν ήταν ικανοποιημένοι. Γι αυτό κι παραβίασαν τις συνθήκες ήδη απ το 1926
1926 – Ο νέος Αστικός Κώδικας της Τουρκίας ανακαλεί όλα τα δικαιώματα των μειονοτήτων, μεταξύ αυτών και των κατοίκων της Ίμβρου, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης. Ο Νόμος 1151 του 1927 απαγόρευσε τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία. Η πρόβλεψη για ύπαρξη τοπικής αστυνομίας, ελεγχόμενης από την ελληνική μειονότητα στο νησί, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Η Ίμβρος ονομάστηκε Gökçeada και έλαβε χώρα εκτεταμένος εποικισμός από την ενδοχώρα της Τουρκίας, με σκοπό την αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης. Ιδιοκτησίες Ελλήνων απαλλοτριώθηκαν, με την επίκληση λόγων ασφαλείας, σε εξευτελιστικές τιμές.
1932 – ο νόμος του 1932 που απαγόρευε Έλληνες πολίτες στην Τουρκία να ασκούν μια σειρά 30 τεχνών και επαγγελμάτων, από ράφτης και τσαγκάρης μέχρι την ιατρική, δικηγορία, και κτηματομεσιτική
1942 – Ο κεφαλικός φόρος του Βαρλίκ Βεργκισί επιβλήθηκε σε μη-μουσουλμάνους
1955 – τα Σεπτεμβριανά
1960 – Απαλλοτριώσεις και εγκατάσταση ανοικτής φυλακής βαρυποινιτών δίπλα στο χωριό Σχοινούδι.
Σταματώ εδώ. Γιατί τελευταία ακούω κάποιους να λένε τι καλός που ήταν ο Κεμαλισμός, αγνοώντας τα εγκλήματα κι αγνοώντας οτι οι επίγονοι Κεμαλιστές πρώτοι χρησιμοποίησαν το ισλάμ για να προσεταιριστούν τους Κούρδους.
Οι Κεμαλιστές ήταν οι πρώτοι ισλαμοναζιστές, κι αυτοί που γέννησαν τον Ερντογανισμό.
Θα είμαι δικηγόρος του διάβολου. Οι πολιτικές κατά τον μειονοτήτων μετά το 1923 δεν ήταν Τουρκική ευρεσιτεχνία αλλά ραμμένες στον χαρακτήρα του καθεστώτος μειονοτήτων στο σύστημα ΚτΕ. Το όλο σύστημα φτιάχτηκε με τη λογική ότι οι μειονότητες είτε θα διώχνονταν είτε θα απορροφούνταν. Δείτε Finney, Patrick B. “’An Evil for All Concerned’: Great Britain and Minority Protection after 1919.” Journal of Contemporary History, vol. 30, no. 3, 1995, pp. 533–551. Με άλλο όνομα αν και η συγκεκριμένη έκφανση της πρακτικής ήταν ανθελληνική, δεν ήταν αναθεωρητική μιας και το καθεστώς είχε σαν σκοπό την γενική εξαφάνιση των μειονοτήτων σαν γενική αρχή.
Στο Κυπριακό τώρα. Ναι μεν υπάρχουν τα τεκμήρια για Τουρκικό ενδιαφέρον ανεξάρτητα της ύπαρξης της μειονότητας, αλλά η απλή αλήθεια είναι ότι άνευ της ύπαρξης της είναι απίθανο οι Τουρκική πολιτική να έπαιρνε την μορφή που πήρε. Στο κάτω κάτω ενδιαφέρον για τους μουσουλμάνους της Κύπρου και για ουροποίηση τους, υπήρχε από την αγιοκρατία και την δεκαετία του 1930-1940. Η Τουρκική πολιτική είχε κάποια μορφής νομιμοποίηση από το εθιμικό διεθνές δίκαιο για το ενδιαφέρον κρατών για τις μειονότητες τους. Προσοχή. Δεν δικαιολογώ τη μορφή της πραγματοποίησης της πολιτικής. Απλά ότι δεν ήταν αναθεωρητική στο ευρύτερο πλαίσιο τους πνεύματος των διεθνών σχέσεων της εποχής.
Αυτό που είναι ειδοποιός διαφορετικό μετά το 1973 είναι ακριβώς ένας αναθεωρητισμός άνευ εδράσεως έστω και σε κάποια εθιμική αρχή του διεθνούς δικαίου. Η Τουρκιά ζητά πράγματα στα οποίο νομικά, ηθικά, εθιμικά δεν έχει λόγο. Αυτό είναι καινούργιο.
Τόσο οι κομιτατζήδες σε όλες της εκφάνσεις τους, όσο και οι ισλαμιστές της Εθνικής Ένωσης είναι εχθροί του ελληνισμού. Αλλά ακριβώς λόγω μιας δυτικομανιας των κομιτατζήδων έπαιζαν μέσα σε κάποια όρια, τουλάχιστον μέχρι το 1974. Οι ισλαμο – κομιτατζήδες (τα παιδιά του Εβρεν ουσιαστικά) , δεν έχουν κάποια όρια πέρα τις Σάριας.
@ Κωνσταντίνος Τραυλός
Κωνσταντίνε, γιατί λες ότι οι ισλαμο-κομιτατζήδες είναι παιδιά του Εβρέν; Λόγω της ενίσχυσης των ισλαμιστών από τον Εβρέν προκειμένου να αποδυναμωθεί η αριστερά στην Τουρκία;
@Βελισαριος
«Όμως η «επιθετικότητα», δηλαδή η πρόθεση ανατροπής του status quo και επέκτασης , ξεκινά σε μία περίοδο που η Τουρκία κάθε άλλο παρά αύξηση της εθνικής της ισχύος βιώνει.»
Αν θες να το αναλύσεις σε παρακαλώ. Νομίζω ότι η ίδια η τουρκιά θεωρεί ότι αυξάνεται συνεχώς η ισχύς της από τη δεκαετία ΄60 όπου οι ΗΠΑ έχουν μετατρέψει το έδαφός της μια απέραντη αμερικανική – νατοϊκή στρατιωτική και κατασκοπευτική βάση.
@Κωνσταντίνος Τραυλός
Δεν ήταν αναθεωρητική, ή η αναγκαιότητα αυτό απαιτούσε, δλδ να ξεκαθαρίσουν πρώτα το εσωτερικό? Γιατί όταν καταπατάς την υπογραφή σου για δικαιώματα μειονοτήτων και καθεστώτα αυτονομίας Ιμβρου Τενέδου, μια χαρά αναθεωρητική συμπεριφορά μου φαίνεται εμένα.
Εσύ βέβαια τα της Τουρκίας τα γνωρίζεις καλύτερα, αλλά εμένα μου έχει κολλήσει η ιδέα πως ο Κεμαλισμός δεν ήταν παρά η προσπάθεια να οργανωθούν με δυτικό τρόπο ωστε να γίνουν πιο αποτελεσματικοί, να ξεκαθαρίσουν το εσωτερικό παραβιάζοντας την υπογραφή τους και μετά να πάνε για εδάφη. Στην συνέχεια συνέβησαν παγκόσμιοι πόλεμοι, ψυχροί πόλεμοι, τους πήρε λίγο παραπάνω δλδ αλλά..
Τι λες, έχει βάση?
Μία απλή ένδειξη είναι η εξής:
https://data.worldbank.org/indicator/NY.GDP.MKTP.CD?locations=GR-TR
(Η αρχή είναι το έτος 1960).
Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τη στρατιωτική ισχύ. Ασχέτως διαφόρων θεωριών, κατά τη δεκαετία του ’70, οπότε η Τουρκία πρωτοεκδηλώνει, και μάλιστα επιθετικά, την αναθεωρητική της τάση, η στρατιωτική ισχύς της είναι σε μάλλον τραγικό επίπεδο – και οι απλοί αριθμοί αποκρύπτουν μεγάλο μέρος της αλήθειας.
Κατά τη δεκαετία του ’60 οι αμερικανοί έχουν μετατρέψει περίπου όλη τη νατοϊκή περίμετρο σε στρατιωτική και κατασκοπευτική βάση. Δεν έδινε καμία ιδιαίτερη ισχύ στους τούρκους αυτό. Σε κάποιο βαθμό, η κεμαλική τους παράδοση τους προσέδιδε αρκετά μεγαλύτερη ψυχολογική ανεξαρτησία έναντι των κελευσμάτων των ΗΠΑ – αυτό ήταν το βασικό πλεονέκτημά τους, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που δημιουργείται στη δεκαετία του ’70, το αντίθετο. Βαθιά κεμαλικοί στρατιωτικοί μάλλον δυσφορούν με το «σφιχταγκάλιασμα» των αμερικανών με τις ΤΕΔ και την ηγεσία της.
(Σχετικά με τα ραντάρ, δες την απάντηση στον κ. Κασσωτάκη).
Θα ήταν χρήσιμο σε ψυχολογικό έστω επίπεδο, αν αρχίζαμε να χρησιμοποιούμε διάφορα τραβηγμένα επιχειρήματα όπως πχ ότι οι τούρκοι δεν δικαιούνται και δεν τους αναγνωρίζουμε πουθενά (ούτε εκτός Αιγαίου…) θαλάσσιες ζώνες πέρα των 3 μιλίων από τις ακτές τους όπως «σαφώς» καθορίζεται στη συνθήκη της Λωζάνης… αφού δεν αναγνωρίζουν την UNCLOS ως βάση και εφευρίσκουν δικούς τους κανόνες, ας πάρουν απάντηση στο ίδιο νόμισμα με αφορμή μια διατύπωση συνθήκης που ξεκάθαρα ορίζει τα σύνορα μας και που κακόβουλα διαστρεβλώνουν.. Παρόλο που σεβόμαστε το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, μπορούμε να φερθούμε λίγο απρόβλεπτα.
@Βελισάριο
Ναι, ουσιαστικά την Ισλαμο-Κεμαλικη σύζευξη την έκανε ο Εβρεν. Για την ακρίβεια την πήγε παραπέρα, δημιουργώντας το θεσμική βάση για την γιγάντωση του ισλαμικού παρακράτους στην Τουρκιά. Π.χ. το δίκτυό Γκιουλεν ο Εβρεν το έχτισε , δίνοντας απλόχερα χρήμα και πρόσβαση σε κρατική ενίσχυση. Δες Murat Akan “Politics of Secularism”. Βεβαίως και ο κεμαλισμος ποτέ δεν αποποιήθηκε το Ισλάμ, και η Τουρκική βερσιόν του κοσμικού κράτους, ουδέποτε πηρέ την μορφή του γαλλικού. Απλά επι Εβρεν δόθηκε ο χώρος στο πολιτικό ισλάμ να γιγαντωθεί σαν κοινωνική δύναμη εκτός του τυπικού ελέγχου τον προηγουμένως κρατικών θρησκευτικών θεσμών (π.χ όταν ο Ονουρ έκανε στρατό, απαγορεύονταν να λες Αλλάχ σαν ιαχή επίθεσης. Έλεγες Τανριμ).
@ΝPO
Πρόσεχε, δεν δικαιολογώ ότι έγινε, αυτό που προσπαθώ να εξηγήσω είναι ότι οι Κεμαλικοί προσπαθούσαν να δράσουν με τρόπο που να βρίσκει λογικά ερείσματα στην διεθνή πρακτική και το διεθνές δίκαιο. Π.χ το 1926 ανάγκασαν όλες τις μειονότητες πρώτα να αποποιηθούν επισημά τα δικαιώματα που τους δίναν οι Συνθήκες, και μετρά κάναν ότι κάναν. Νόμιμο. Όχι, καθότι τα δικαιώματα αυτά είναι αποτελέσματα διακρατικών συνθήκων και δεν μπορούν οι κοινότητες από μονές τους να τα αποποιηθούν. Όμως ήταν νομιμοφανές, τα αλλά συμβαλλόμενα μέρη δεν αντέδρασαν, συμφωνούσε με την διεθνή πρακτική της εποχής προς απογείωση δικαιωμάτων μειονοτήτων, και αυτό με βάση το εθιμικό δίκαιο δημιούργησε ερείσματα rebus sic stantibus. Μην ξεχνάμε το 1974 η αρχική Τουρκική εισβολή θεωρήθηκε νόμιμη δράση από την διεθνή κοινότητα .Στην περίπτωση της Αλεξανδρέττας υπήρχε πρότερη συμφωνία με τους Γάλλους για αυτοδιάθεση με επιλογή ένωσης με Τουρκιά. Το πιο εξόφθαλμο τους την περίοδο εκείνη ήταν η προσπάθεια για απόκτηση των Δωδεκάνησων.
Τώρα στο άλλο. Αν μιλάμε για την περίοδο Κεμάλ (1923-1938) τότε τουλάχιστον από ότι έχω διαβάσει εγώ, δεν υπήρχε σε αυτόν όρεξη για επεκτατισμό. Επικεντρώθηκε στις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις και την καθυπόταξη των ισλαμικών κουρδικών εξεγέρσεων. Όπως μου έχουν πει Ρωμιοί εδώ, ο Κεμάλ δεν τους άγγιξε. Τόσο στην αναίρεση των μειονοτικών δικαιωμάτων, όσο και στην απορρόφηση της Αλεξάνδρειας, έδρασαν επιώ νομικών ή νομικφανων ερεισμάτων.
Αν μιλάμε για την περίοδο Ινονού (1938-1950) έχεις σαφέστατα μια διαφορετική κατάσταση, κυρίως διότι διάφορες τάσεις που είχε υπό έλεγχο ο Κεμάλ, ήταν πια ανεξάρτητες (τουρανισμός του Φεβζι Τσακμακ, φασισμός του Σαρατσογλου, η αρχή των ισλαμιστών της Εθνικής Ένωσης) ενώ και το διεθνές περιβάλλον προσφέρονταν για πιο σκληρές πολίτικες προς μειονότητες και οπορτουνιστικές προσπάθειες αρπάγης εδάφους.
Να το πω απλά, οι κομιτατζήδες θέλανε να φανέ του Έλληνες που μείνανε, αλλά ο Κεμάλ προσωπικά δεν φαίνεται να ενδιαφέρονταν (ένας Πολίτης των αποκάλεσε τελευταίο Σουλτάνο ως προς την συμπεριφορά προς την κοινότητα). Μόλις έφυγε, έφυγαν και οι ενδοιασμοί.
@baroutis
Δεν χρειαζόμαστε κάτι, καθότι νομιμά μπορούμε να κάνουμε χοντρό παιχνίδι στους Τούρκους. Διότι μπορεί να μισούνε την Λοζάνη (πλην ατατουρκτσου), αλλά ξέρουν τοι αν δεν πέτυχουν τεράστια στρατιωτική νίκη, πόλεμος σημαίνει το τέλος του καθεστώτος Λοζάνης, και ναύσταθμο στον Μουδρο, και αεροπορικές βάσεις σε Ρόδο, Χίο κτλ. Οπότε μπορούμε οπότε το λέει η ψυχή μας να πούμε, κόψτε της αηδίες, θα κάνουμε 12 ν. Μ. θα πάμε στο δικαστήριο μόνο για ΑΟΖ Καστελόριζου, αλλιώς κυλήσουμε την συνθήκη εκλιπούσα και παρκάρουμε ναύσταθμο στον Μουδρο και αεροπλάνα σε Ρόδο.
Αγαπητέ Κωνσταντίνε
Η άποψή μου είναι ότι η φράση «της τύχης των νήσων και των εδαφών τούτων κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων.» αναφέρεται ΜΟΝΟ στις νήσους εκείνες επί των οποίων η κυριαρχία έχει αναγνωριστεί στην Τουρκία δια της συνθήκης της Λωζάνης. Σε αυτά τα νησιά αναφέρεται το δεύτερο μέρος του άρθρου 16 δια της φράσεως:
«… εκτός εκείνων ων η κυριαρχία έχει αναγνωρισθή αυτή δια της παρούσης Συνθήκης, της τύχης των νήσων και των εδαφών τούτων κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων.»
Εν πάση περιπτώσει το πλέον ισχυρό άρθρο της συνθήκης της Λωζάνης είναι -κατά την άποψή μου- το υπ’ αριθμό 12 το οποίο επικυρώνει την απόφαση της πρεσβευτικής συνδιάσκεψης του Λονδίνου της 13ης Φεβρουαρίου 1914 δια της οποίας τα νησιά του Αιγαίου που κατείχε η Ελλάδα από την επαύριο των Βαλκανικών πολέμων περιέρχονταν υπό την κυριαρχία της. Και η Ελλάδα στις 13 Φεβρουαρίου 1914 κατείχε ΟΛΑ τα νησιά του Αιγαίου, πλην των Δωδεκανήσων. Η συνθήκη δεν ονοματίζει τα νησιά του Αιγαίου που περιέρχονταν υπό την κυριαρχία της Ελλάδας επειδή ήταν ΟΛΑ τα νησιά του Αιγαίου. Όλως αντιθέτως με τα Δωδεκάνησα η συνθήκη της Λωζάνης αφού ονοματίζει τα 14 μεγάλα νησιά που περιέρχονταν στην κυριαρχία της Ιταλίας περιλαμβάνει σε αυτά και τις «νησίδες των εξ αυτών (των μεγάλων) εξαρτωμένων». Οι νησίδες αυτές ήταν όλες όσες βρίσκονταν σε απόσταση πέραν των 3 μιλίων από τις Τουρκικές ακτές.
Η Τουρκία των 15 εκατομμυρίων το 1922 έχει γίνει σήμερα μία χώρα 80 εκατομμυρίων και αρνείται να αποδεχθεί ότι τα νησιά που βρίσκονται σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από τις ακτές της είναι Ελληνικά και εφευρίσκει διάφορες ανερμάτιστες θεωρίες για να ανατρέψει το καθεστώς των νησιών. Τα νησιά αυτά είναι όμως Ελληνικά από τις απαρχές της ιστορίας και ακόμη στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας κατοικούνταν σχεδόν μόνο από Έλληνες. Κάποια αποκλειστικά από Έλληνες. Η Τουρκία καλό θα ήταν να χωνέψει ότι τα νησιά του Αιγαίου είναι Ελληνικά και θα παραμείνουν εσαεί Ελληνικά.
Αγαπήτε Αρματίστη
Το αν χωνέψουν ή όχι δεν έχει σημασία. Φυσικά είναι καλύτερο να ζεις με ένα γειτονικό κράτος που δεν εγείρει επισημά διεκδικήσεις ενάντιων σου. Καλυτέρα και οι κοινωνία του να μην έχει, αλλά από το τίποτα κάτι είναι το κράτος να μην δίνει στην κοινωνία κάθε βλακεία που θέλει.
Και οι Βουλγάροι δεν έχουν χωνέψει σε επίπεδο κοινωνίας το ποσά έχασαν, κυρίως λόγω βλακείας των κρατικών λειτουργών τους, αλλά το Βουλγαρικό κράτος δεν εγείρει εδαφικές απαιτήσεις στην βάση αυτού του θυμικού. Το θέμα είναι η Τουρκιά σαν κράτος είτε να μην εγείρει τις απαιτήσεις, είτε να τις εγείρει με νομική μορφή χωρίς απειλές πολέμου. Ας μας πάνε στα δικαστήρια. Κλειδί για αυτό είναι ο συσχετισμός στρατιωτικής ισχύος, και η ύπαρξη νομικών καθεστώτων που επιτρέπουν την ικανοποίηση λογικών απαιτήσεων με ειρηνικά μέσα. Το δεύτερο υπάρχει, για το πρώτο αγωνιζόμαστε.
Τα κράτη μπορούν αν είναι απίστευτα πείσμωνα όταν θεωρούν τοι αδικήθηκαν από την ιστορία. Η Βολιβία π.Χ. έχασε τον Πόλεμο του Ειρηνικού το 1879, που ξεκίνησε με υπαιτιότητα της, και ουδέποτε χώνεψε το ότι έχασε την έξοδο στην θάλασσα. Συνέχεια λένε ότι θέλουν αναθεώρηση, ναυτικό σαν ξεχωριστή στρατιωτική διοίκηση διατηρούν για να κρατούν ζωντανή την απαίτηση, επίσημη μέρα εθνικής μνήμης της απώλειας έχουν (Ντια δε μαρ) κτλ. Αλλά εν τελεί το πήγαν στα δικαστήρια πάρα έκαναν πόλεμο. Γιατί? Α) διότι ο συσχετισμός στρατιωτικής ισχύος είναι υπερ. Χιλής Β) και διότι παρόλο που έχασαν στην προσφυγή, το δικαστήριο έδωσε κάποια δικαιώματα στην Βολιβία που η Χιλή αποδέχτηκε.
Αρά το τι θα χωνέψει ο άλλος σε επίπεδο κοινωνίας ή κράτους δεν μπορούμε να ελέγξουμε (και στα Βαλκάνια είμαστε λίγο υπερ – απαιτητικοί. Θέλουμε όχι μόνο τα κράτη, αλλά και οι κοινωνίες και ακόμα και οι διασπορές να μην εγείρουν απαιτήσεις. Αυτό ωραίο και καλό, αλλά θέλει δεκαετίες ή αιώνες να αλλάξεις τα μυαλά κοινωνίας. Τα κράτη αντίθετα μπορούν άμεσα να αλλάξουν συμπεριφορά. Ευτυχώς δεν είναι κανένα κράτος στα Βαλκάνια πραγματική δημοκρατία, δηλαδή η κοινωνία να ελέγχει απολυτά το κράτος, διότι τότε δυστυχώς πόλεμο θα είχαμε) . Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να έχουμε όσο το δυνατόν υπερ μας τον στρατιωτικό συσχετισμό (και ο Θεός είναι φιλεύσπλαχνος και μας έδωσε σύνορα με την Τουρκιά που μας δίνουν την δυνατότητα να τον έχουμε σε τοπικό επίπεδο) και να είμαστε ανοιχτοί σε δικαστικές λύσεις. Το δίκαιο υπερ. μας είναι και τις λογικές Τουρκικές αιτιάσεις μια χαρά της καλύπτει. Από εκεί και μετρά για να παραφράσω το ανθέλληνα Γιουρντενιζ (που του δώσαμε και βήμα σε ελληνική εφημερίδα του μηδενός) αν η Τουρκιά θέλει να ζει σε όνειρα, δικαίωμα τους.
Θα ήθελα να προσθέσω μερικές ενδιαφέρουσες πηγές που δε βλέπω να κυκλοφορούν.
Η αλληλογραφία των πρέσβεων των μεγάλων δυνάμεων που οδήγησε στην απόφαση της 13ης Φεβρουαρίου 1914, από την πλευρά του Ηνωμένου Βασιλείου
https://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=mdp.49015002016427&view=1up&seq=307
Η αλληλογραφία ξεκινά από τη σελίδα 206 (130 του βιβλίου). Η επιστολή στο κάτω μέρος της επιλεγμένης σελίδας στα Γαλλικά
Τα πρακτικά του πρώτου μέρους της συνδιάσκεψης τη Λωζάννης στο σημείο που αφορούν τα νησιά του Αιγαίου
https://archive.org/details/recordsofproceed00confuoft/page/102/mode/2up
Η Ιταλική απογραφή του 1936 που αφορά τα νησιά του Αιγαίου και τις Ιταλικές αποικίες
Click to access IST0005817cp1936_LibiaIsoleitalianedellEgeoTientsin+OCRottimizzato.pdf
Στις σελίδες 66 και 248 υπάρχει καταγραφή των νησιών που οι Ιταλοί ασκούσαν κυριαρχία και θεωρούσαν δικά τους.
Για κάποιο λόγο δε δημοσιεύθηκε το link της Ιταλικής απογραφής του 1936. Ίσως λόγω μήκους. Παρακάτω χωρίς το https για να δημοσιευθεί σαν κείμενο
ebiblio.istat.it/digibib/Censimenti%20popolazione/censpop1936/IST0005817vol5_LibiaIsoleitalianedellEgeoTientsin/IST0005817cp1936_LibiaIsoleitalianedellEgeoTientsin+OCRottimizzato.pdf
@KyrCynic
VIII CENSIMEN.TO GENERALE DELLA POPOLAZIONE 21 APRILE 1936 .. XIV
Έχει μεγάλη σημασία να δούμε το αρχικό Γαλλικό κείμενο. Διότι με βάση αυτόν έχουμε κάνει ίσως μεγάλο λάθος με το Αθρόο 16, αφήνοντας εκτός το δεύτερο μέρος.
«Les dispositions du présent Article ne portent pas atteinte aux stipulations particulières intervenues ou à intervenir entre la Turquie et les pays limitrophes en raison de leur voisinage.»
Εκεί πατάνε.
https://mjp.univ-perp.fr/traites/1923lausanne.htm#1
Όσον αφορά την Συνθήκη της Λωζάννης, ο αείμνηστος Γεράσιμος Αποστολάτος, έγραφε, βασιζόμενος και στο σύγγραμμα του επίσης αείμνηστου (δυστυχώς!!) Καθηγητή Νεοκλή Σαρρή: «Εξωτερική Πολιτική και Πολιτικές Εξελίξεις στην Πρώτη Τουρκική Δημοκρατία» Σελίδα 281-282 τα εξής:
– Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Montreux του 1936, ο τότε Τούρκος υπουργός των Εξωτερικών και στενός συνεργάτης του Μουσταφά Κεμάλ, Τεβφικ Ρουστού Αράς, μιλώντας στην Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση στις 31 Ιουλίου 1936, έλεγε και τα εξής:
“- Επομένως, με την Συνθήκη του Montreux καταργείται και η διάταξη της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923 με την οποία έχουν αποστρατικοποιηθεί τα νησιά της Λήμνου και της Σαμοθράκης που ανήκουν στην γείτονα και φίλη μας την Ελλάδα, γεγονός για το οποίο είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι.
Με αυτήν την ευκαιρία θέλω εκ νέου να επισημάνω και ένα χαρακτηριστικό της νέας Τουρκίας:
– Επιθυμούμε να βλέπουμε και για τους φίλους μας ότι θεωρούμε καλό για τον εαυτό μας και οτιδήποτε θεωρούμε ανεπίτρεπτο για εμάς, δεν το ευχόμαστε όχι μόνο για τους φίλους μας αλλά και για οιαδήποτε χώρα.»
Φωτοτυπία των σελίδων των Πρακτικών της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης στα τουρκικά, με την βαρυσήμαντη αυτή δήλωση διατηρούσε στο αρχείο του ο Γ. Αποστολάτος.
Πάντως υπάρχει και διάχυτη η απορία της διπλωματικής συμπεριφοράς του τότε Έλληνα διπλωματικού εκπροσώπου πρέσβεως N. Πολίτη (ήταν ο Ν. ή ο Ι.?) που δεν φρόντισε να κατοχυρώσει τα συμφέροντα της Ελλάδος, για να υπάρχει το απαιτούμενο άρθρο στην Συνθήκη του Montreux που να κατοχυρώνει το δικαίωμα της Ελλάδας να μπορεί να εξασφαλίζει την άμυνα των Ελληνικών Νήσων!
Είναι η ίδια απορία με την ξαφνική αποχώρηση της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (που τόση ζημιά έκανε στην Ελληνική άμυνα…..), υποτίθεται…., διότι το υπαγόρευσε ο εξαγριωμένος Ελληνικός λαός στον (κατά την ΕΣΤΙΑ της εποχής) «Μέγα Φρυδερίκο», – λες και αυτός τον Ελληνικό λαό τον λάμβανε ποτέ υπ΄ όψιν του -, αυτός που απηγόρευσε κατ έντολήν του Άγγλου πρεσβευτή, λίγο πριν από 24 ώρες πριν γίνει, την μεγάλη διαδήλωση των Αθηνών υπό την αιγίδα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών για το Κυπριακό, αυτός που δήλωνε ότι η ευτυχέστερη ημέρα της ζωής του ήταν εκείνη, – που εκβιαστικά από εκείνον -, υπεγράφησαν, οι άκρως επιζήμιες για τον Ελληνισμό, Συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου!
Όσον αφορά τα Δωδεκάνησα, η Τουρκία δεν έχει κανένα δικαίωμα να ασχολείται με αυτά, καθ΄ όσον ούτε είχε λάβει μέρος ενεργό στον ΙΙ Π.Π. με τους συμμάχους εναντίον της χιτλερικής Γερμανίας της οποίας υπήρξε έως το Στάλινγκραντ άτυπη σύμμαχος, ούτε οι κάτοικοι αυτών ήσαν τούρκοι αλλά ακραιφνείς Έλληνες και τα Δωδεκάνησα ήσαν πάντοτε Ελληνικά.
Βέβαια, δεν επρόκειτο να οχυρωθούν, εάν δικαιωματικά η Ελλάδα, όταν η ηττημένη Ιταλία του ΙΙ Π.Π. οχύρωνε την Σικελία που σαν ηττημένη δεν είχε κανένα δικαίωμα να την οχυρώσει και εξοπλίσει, οπότε και κατά περισσότερο λόγο, η νικήτρια στον ΙΙ Π.Π. Ελλάδα, είχε αποκτήσει το δικαίωμα να εξοπλίζει και να οχυρώνει τα Δωδεκάνησα, και μάλιστα τον ίδιο χρόνο που η αχρεία και αρπακτική γείτων, υποβλέποντας όλα τα Ελληνικά Νησιά, ασκείται συνεχώς με την ετήσια αποβατική άσκηση Εφες (…..την απόβαση που θα πραγματοποιήσει κάποτε …. εναντίον ποίου…?), δεν εξεδήλωνε την επιθετικότητά της!
Υ.Σ. Πολύ περισσότερα στοιχεία βρίσκει κανείς στο κατατοπιστικό βιβλίο του ιστορικού Ιωάννη Πικρού «Τουρκικός Επεκτατισμός, Πολιτική & Ίστορία, Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, Ι.Δ. Κολλάρου & Σιας Α.Ε., Αθήνα 1996»
Φιλικά
Ευμένης Καρδιανός